گیاهان از نظر نیاز و حساسیت به کلسیم تفاوتهای زیادی دارند. گیاهان کلسیمپذیر آنهایی هستند که به مقادیر بالای کلسیم نیازمندند و کمبود این عنصر در آنها به سرعت بروز میکند. نمونههای بارز این گروه شامل سبزیجات برگی مانند کاهو، کلم و کرفس و میوههایی مانند گوجهفرنگی و سیب هستند. این محصولات برای استحکام بافتی و جلوگیری از عوارضی مانند پوسیدگی انتهایی و لکه تلخ نیازمند کلسیم کافی هستند.
در مقابل، گیاهان کلسیمگریز آنهایی هستند که مصرف زیاد کلسیم برای آنها مشکلساز است یا نیاز کمتری به این عنصر دارند. برنج، سویا و برخی غلات از جمله این گروه محسوب میشوند. در این گیاهان، وجود کلسیم بیش از حد میتواند جذب سایر ریزمغذیها مانند آهن و روی را کاهش دهد و موجب بروز کمبودهای ثانویه شود.
شناخت تفاوت گیاهان از نظر نیاز به کلسیم برای طراحی برنامههای تغذیهای اهمیت زیادی دارد. در محصولات کلسیمپذیر، محلولپاشی منظم با ترکیبات کلسیمی و تأمین کافی این عنصر از طریق خاک یک ضرورت است. در حالی که در محصولات کلسیمگریز باید دقت بیشتری در مصرف کودهای کلسیمی داشت تا اختلالات تغذیهای ایجاد نشود.
در گیاهان کلسیمپذیر، کلسیم به افزایش کیفیت و ماندگاری محصول کمک میکند. برای مثال در سیب، کلسیم کافی مانع از بروز لکه تلخ میشود و در گوجهفرنگی، از پوسیدگی انتهایی جلوگیری میکند. این نقش در افزایش بازارپسندی محصول حیاتی است.
در گیاهان کلسیمگریز، مدیریت مصرف کلسیم باید بهگونهای باشد که هم نیاز گیاه تأمین شود و هم مانعی برای جذب سایر عناصر ایجاد نکند. در این شرایط استفاده از ترکیبات متعادل و محلولپاشیهای هدفمند بهترین راهکار است.
از نظر علمی، این تفاوتها ناشی از نوع سیستم ریشهای، مکانیسمهای جذب و نیاز متابولیکی گیاهان به کلسیم است. گیاهانی با رشد سریع و بافتهای نرم معمولاً به کلسیم بیشتری نیاز دارند