کلرید پتاسیم (KCl) یکی از پرمصرف‌ترین کودهای پتاسیمی در جهان است که به دلیل قیمت پایین و دسترسی آسان، بخش بزرگی از نیاز کشاورزی به پتاسیم را تأمین می‌کند. این کود علاوه بر تأمین پتاسیم، حاوی کلر نیز هست که در مقادیر محدود می‌تواند به بهبود تعادل یونی گیاه کمک کند. با این حال، وجود کلر زیاد در برخی محصولات حساس ممکن است مشکلاتی به همراه داشته باشد و به همین دلیل مقایسه آن با نیترات پتاسیم (KNO₃) اهمیت زیادی دارد.
پتاسیم موجود در کلرید پتاسیم همانند سایر منابع پتاسیم، نقش کلیدی در تنظیم فشار اسمزی، انتقال قندها و افزایش کیفیت محصول دارد. مصرف این کود در محصولات زراعی مانند گندم، جو، برنج و ذرت معمولاً نتایج مثبتی بر عملکرد دارد. در این محصولات، حضور کلر معمولاً اثر منفی قابل‌توجهی ایجاد نمی‌کند و حتی می‌تواند در برخی موارد به افزایش مقاومت گیاهان به بیماری‌های قارچی کمک کند.
با این حال، در محصولات باغی حساس مانند مرکبات، انگور، سیب و گوجه‌فرنگی، مصرف کلرید پتاسیم می‌تواند منجر به کاهش کیفیت میوه شود. کلر موجود در این کود ممکن است باعث کاهش قندهای محلول، تضعیف رنگ و کاهش ماندگاری میوه گردد. این موضوع باعث شده که در باغات تجاری و صادراتی بیشتر از منابع بدون کلر مانند نیترات پتاسیم استفاده شود.
نیترات پتاسیم علاوه بر تأمین پتاسیم، منبعی از نیتروژن به شکل نیتراتی نیز هست. این ترکیب موجب افزایش رشد رویشی و بهبود فتوسنتز می‌شود و در عین حال کیفیت میوه را کاهش نمی‌دهد. همچنین نیترات پتاسیم به دلیل حلالیت بالا، گزینه‌ای مناسب برای سیستم‌های آبیاری قطره‌ای و محلول‌پاشی است.
از نظر اقتصادی، کلرید پتاسیم ارزان‌تر از نیترات پتاسیم است و در بسیاری از محصولات زراعی مقرون‌به‌صرفه‌تر محسوب می‌شود. اما در محصولات حساس و صادراتی، انتخاب نیترات پتاسیم به دلیل کیفیت بالاتر محصول نهایی منطقی‌تر است. این مقایسه نشان می‌دهد که انتخاب منبع پتاسیم باید بر اساس نوع محصول و هدف تولید انجام شود.
در نهایت می‌توان گفت کلرید پتاسیم همچنان یک کود حیاتی در کشاورزی محسوب می‌شود، اما برای دستیابی به محصولاتی با کیفیت بالا به‌ویژه در باغات و گلخانه‌ها، نیترات پتاسیم گزینه‌ای برتر است. مدیریت هوشمندانه مصرف این دو کود می‌تواند هم هزینه‌های تولید را کاهش دهد و هم کیفیت محصول را تضمین کند.